« Είμαι η τέταρτη γενιά των Μύλων Καρανίκα. Μπορεί να είμαι και παλαιότερη. Αυτό δεν έχει σημασία γιατί η ζωή δεν προλαβαίνει να σε γνωρίσει τους προπαππούδες σου. Είσαι πολύ τυχερός αν προλάβεις τους γονείς σου.

Είχα την ευλογία να γνωρίσω την γιαγιά Κυριακούλα την μυλωνού, την μητέρα του πατέρα μου. Κοιμόταν δίπλα στο Μύλο, στο κουζινάκι. Μαγείρευε για τους εργάτες, ζύμωνε ψωμί έκανε πίτες και με τα δυνατά της χέρια και το ψωμί πάντα το σταύρωνε, έβοσκε τις αγελάδες και τάιζε τις πάπιες και τις κότες. Συνεχώς τραγουδούσε και με χόρευε όταν με έβλεπε. Ηταν η μανιά του χωριού. Η σοφή γριά με τα χρυσά φλουριά στ΄αυτιά, που θεράπευε με την δύναμη της όσους της το ζητούσαν. Κοιμόταν τα μεσημέρια στο χορτάρι και ήταν περιτριγυρισμένη με όλα τα ζώα και τα φυτά. Τα βοτάνια τα έπινε για να ναι δυνατή.

Γερή γυναίκα,δουλευταρού.Εζησε ως τα βαθιά της γεράματα γιατί εκτιμούσε και απολάμβανε τα απλά πράγματα της ζωής.

Αυτός ο παλιός Μύλος σήμερα λειτουργεί και ταυτόχρονα είναι ένα ζωντανό επισκέψιμο Μουσείο,γιατί απλούστατα ο Μύλος δουλεύει με τον γηραιότερο μυλωνά της Ελλάδος, τον κυρ Βαγγέλη. Τον έφερε 10 χρονών παιδάκι ο πατέρας μου και συνεχίζει να εργάζεται ασταμάτητα ως σήμερα.

Ο παππούς μου πέθανε σχετικά νέος έτσι ο πατέρας μου αναγκάσθηκε να ανδρωθεί πριν την ώρα του, για να κρατήσει τον Μύλο και να μεγαλώσει τα αδέρφια του. Ο πόλεμος και οι συνέπειές του τον έκαναν πιο δυνατό. Τον δίδαξαν ότι το σιτάρι και οι άνθρωποι είναι πιο πολύτιμα από τα όπλα. Είναι η ιδια η ζωή. Είναι το μεγαλύτερο αγαθό μετά την υγεία.

Έτσι έκανε άλλο Μύλο σύγχρονο , στην Αλεξάνδρεια Ημαθίας. Στην Αλεξάνδρεια άρχισα να εργάζομαι αργότερα και εγώ με τον αδερφό μου τον Θωμά. Σαν κορίτσι που ήμουν κι έβλεπα την μητέρα μου τη θεία μου και την γιαγιά μου να ζυμώνουν ήθελα να κάνω ένα αλεύρι εύχρηστο ,που να τις κάνει να χαίρονται να ζυμώνουν. Ο πατέρας έδωσε το όνομά μου στο αλεύρι που αργότερα το σπούδασα στην Ελβετία. Έκανα πίτες και ψωμιά θέλοντας να ευχαριστήσω τις Ρουμλουκιώτισες και όλες τις νοικοκυρές οι οποίες το αναγνώρισαν, το αγάπησαν και το εκτίμησαν. Μου ανέβασαν την ευθύνη μου απέναντι τους.

Όταν συνειδητοποίησα ότι βρίσκομαι σε μια περιοχή που απέχει 30 km από το ανάκτορο του Μεγάλου Αλεξάνδρου στη Βεργίνα, μισή ώρα από τη Σχολή του Αριστοτέλη κοντά στη Νάουσα και εκεί που η Πηνελόπη Δέλτα έγραψε τα <<Μυστικά του Βαλτού>> αισθάνθηκα την υποχρέωση , απέναντι στους προγόνους μου , να κάνω προϊόντα ισάξια τους.

Οι νοικοκυρές της περιοχής μας, κατάλαβαν τις προσπάθειες μας. Μας υποστηρίζουν χρόνια τώρα και έχουν κάνει τα αλευρά μας γνωστά και στην υπόλοιπη Ελλάδα.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ

«με τιμή»

Κούλα Καρανίκα